Eerbetoon aan Agostino Omini
Op woensdag 30 april 2025 werd in het Heiligdom van de Madonna del Ghisallo een eerbetoon gebracht aan Agostino Omini, een historische figuur in het wielrennen, die op 31 juli 2024, kort voor zijn 98e verjaardag, is overleden. De mis ter nagedachtenis aan hem, geleid door de Rector van het Heiligdom, Don Giovanni Giovannoni, werd bijgewoond door familieleden, voormalige bestuurders en fietsers.
Het lange leven van Agostino Omini was gewijd aan sport, en in het bijzonder aan het wielrennen. Zijn leidinggevende carrière in de tweewielerwereld begon al in 1950, in een pad van continue groei vanaf de basis tot aan de hoogste regionen van de UCI, de wereldwijde organisatie van het wielrennen. Geboren in Milaan in een groot gezin, vestigde hij zich met zijn familie in Novate Milanese, waar de broers Omini het familiebedrijf hadden opgericht. Hoewel hij geen verleden had als wedstrijdrijder, begon Agostino Omini zijn politiek-organisatorische weg door in 1950 de sportgroep Simonetta in Milaan te leiden. Deze club maakte deel uit van het zeer levendige Milanese jeugdwielrennen van die tijd, gevestigd nabij de Sempione en Roserio-gebieden, een plaats die ook verbonden is met het wielrennen dankzij Giovanni Testori’s roman “il dio di Roserio”. In 1954 leidde hij de U.S. Mozzatese, waarbij hij uitgebreide ervaring opdeed, wat in 1962 leidde tot zijn verkiezing in het bestuur van het Lombardische Regionale Comité van de FCI. Zijn kwaliteiten werden opgemerkt door Adriano Rodoni, de “presidentissimo” van de FCI, die zijn capaciteiten op de proef stelde door hem te benoemen tot hoofd van de transportsector voor de wereldkampioenschappen in Salò in 1962.
Van de FCI tot de Italiaanse en internationale toppen van het wielrennen.
Het traject van Agostino Omini zag hem in 1968 toetreden tot het professionele wielrennen als vicevoorzitter van de UCIP – Unione Ciclismo Italiano Professionistico – het orgaan van de FCI dat de bloeiende Italiaanse professionele sector beheerde, bestaande uit “squadroni” (grote teams) en geweldige fietsers. In deze periode intensiveerde hij de organisatorische samenwerking in Milaan met Vincenzo Torriani. Vanaf 1973 leidde Omini het Lombardische Regionale Comité van de FCI, en statistieken bevestigen dat tot 1980 het aantal clubs en, in nog grotere mate, het aantal geregistreerde leden (dat wil zeggen fietsers en andere aangesloten personen) onder zijn leiding verdubbelde. Vanaf 1975 vertrouwden Rodoni en algemeen secretaris Pacciarelli hem het toezicht voor de FCI toe op de organisatorische aspecten van de wereldkampioenschappen in Puglia in 1976. Een fundamentele stap in zijn carrière was zijn verkiezing tot voorzitter van de Federazione Italiana Ciclismo (Italiaanse Wielerbond) in januari 1981, een functie die hij onafgebroken bekleedde tot januari 1995. Dit waren jaren van verandering en opwinding voor het Italiaanse wielrennen, dat in die periode talloze internationale successen behaalde. Hieronder vallen de wereldtitels gewonnen door Giuseppe Saronni in 1982, door Moreno Argentin in 1986, door Maurizio Fondriest in 1988 en door Gianni Bugno in 1991 en 1992. Tijdens het voorzitterschap van Agostino Omini, met Renato Di Rocco als algemeen secretaris, werd de organisatorische structuur van het Italiaanse wielrennen verder versterkt, ook door evenementen zoals de Zesdaagse van Milaan en de organisatorische ondersteuning van belangrijke evenementen zoals de Ronde van Sardinië, de Sassari-Cagliari, de Trofeo Laigueglia, de Giro d’Italia voor amateurs en diverse Italiaanse kampioenschappen. Van 1985 tot 1988 was Omini ook een verkozen lid van het CONI-bestuur, het bestuursorgaan van de Italiaanse sport.
Erkenningen en zijn stempel op het wereldwielrennen.
De invloed van Agostino Omini strekte zich ook uit tot op Europees en mondiaal niveau. In 1989 was hij de promotor van de oprichting van de Union Européenne de Cyclisme (UEC). Vanaf 1993 bekleedde hij tegelijkertijd de functies van vice-voorzitter van de UCI, vice-voorzitter van de UEC en voorzitter van de amateurafdeling van de UCI. Daarvoor, vanaf 1977, had hij al gedebuteerd op internationaal bestuursniveau als vice-voorzitter van de FIC.P., de Federatie van Profs, die later fuseerde met de UCI. In 1996 benoemde de UCI hem tot voorzitter van hun toezichtscomité voor de wereldkampioenschappen. Zijn aanwezigheid was significant bij talloze regenboogtrui-evenementen, zoals de wereldkampioenschappen van 1985 in Montello en Bassano del Grappa, die van Verona in 1999 (toen hij al vooraanstaande posities in het bestuur van het wereldwielrennen had bereikt) en opnieuw als algemeen coördinator van het wereldevenement in Verona en Bardolino in 2004. Zijn politieke bagage in het wielrennen werd wereldwijd erkend met de overhandiging, in april 2000 in Parijs, van de hoogste onderscheiding van de Olympische beweging, de Olympische Orde, door de voorzitter van het IOC, Antonio Samaranch. In 2001 benoemde het congres van de UCI hem tot “ere-vicevoorzitter voor het leven”. Zijn lange reis in het wielrennen was bezaaid met grote voldoeningen en erkenningen, en markeerde de geschiedenis van het wielrennen bestuurlijk sinds 1950 over de vijf continenten.
Herdacht in het Heiligdom van de Madonna del Ghisallo
De figuur van Agostino Omini wordt in het Heiligdom herdacht met een foto die is geplaatst tussen die van de bestuurders die zoveel voor het wielrennen hebben betekend. Tijdens de viering op 30 april 2025 werd de herdenkingsafbeelding gezegend.
Dit zijn de woorden van de Rector van het Heiligdom, gewijd aan Agostino Omini tijdens de Mis:
“In dit heiligdom kijken we naar Maria, patrones van de fietsers, of zoals beschreven in het decreet van Pius XII uit 1949: “Italicorum birota vialorum”. Een decreet dat Maria een taak heeft gegeven, naast de vele die ze al heeft. Wie weet of ze het haar gevraagd hebben voordat ze het haar gaven. Zoals wanneer ze een decreet uitvaardigen voor ons priesters met een nieuwe taak, dat wordt uitgevaardigd nadat de priester ten minste is geïnformeerd.
Bovendien had iemand die hoger was dan de paus haar al de taak gegeven om voor iedereen te zorgen. Dus zijn we hier om ons tot haar te wenden en ons onder haar bescherming te stellen, en vandaag in het bijzonder willen we Agostino Omini aan haar toevertrouwen, aangezien ook hij zich heeft ingezet voor de “birota viatorum”. Wanneer iemand een lange weg voor zich heeft, zegt men meestal dat hij veel moet fietsen, maar denkend aan het leven van Agostino Omini, wil men zeggen: “Wat een rit, jongens!” Laat het een prachtige rit zijn voor zijn lange leven, ook al weten we goed dat het van buitenaf veel lijkt, maar ik geloof niet dat de betrokkene uit eigen beweging zou zijn gestopt. Psalm 89 zegt: “De jaren van ons leven zijn zeventig, of tachtig voor de sterksten.” Als dat zo is, was Agostino Omini, verre van alleen robuust, een wonder van vitale energie. En inderdaad, alleen al door alle functies die hij heeft bekleed op te sommen, krijgt men een idee. Hij heeft zeker de bureaustoel niet warm gehouden, zoals men zegt van degenen die alleen formele benoemingen hebben. Ook hier wil men zeggen, kijkend naar de rijke reeks verplichtingen die hij als bestuurder in diverse wielrennenverenigingen gedurende meer dan een halve eeuw op zich nam: wat een rit, jongens. Toen paus Franciscus jongeren zei dat ze hun leven niet op de bank moesten doorbrengen, denk ik dat hij mensen zoals Agostino Omini in gedachten had. Dat wil zeggen, mensen die zich weten in te zetten, hun passie, hun capaciteiten en competenties ter beschikking stellen om een nalatenschap achter te laten, zeker ook gerealiseerde initiatieven en projecten, maar vooral een getuigenis, een stijl, van hoe het leven niet iets is dat je alleen voor jezelf houdt en leeft.
Misschien herinnert u zich de woorden van Jezus: “wie zijn leven wil redden, zal het verliezen.” Dat wil zeggen, wie zijn ruimtes, zijn tijden, zijn gemak wil redden, verliest uiteindelijk de schoonheid, de vreugde van een bestaan dat zoveel ontvangt, juist omdat het zoveel geeft. Maar zoals elke rit, hoe lang en intens ook, eindigde die van Agostino Omini ook een jaar geleden: hij heeft zijn race voltooid, zoals Sint Paulus schrijft: “Ik heb mijn loop voltooid, nu blijft mij alleen de kroon der gerechtigheid over die de Heer, de rechtvaardige Rechter, mij op die dag zal overhandigen.” Paulus spreekt over het verwachten van een kroon, misschien heeft Agostino Omini, meer dan een kroon, een ere-roze trui ontvangen voor alle verdiensten die hij heeft behaald in zijn jarenlange inzet in de wereld van het wielrennen. Nu Maria, wij vertrouwen hem aan u toe, die met de ogen van een moeder kijkt naar allen die met de Birota reizen. Voor hem bieden wij u ons gebed aan en vragen wij opnieuw om uw hulp, uw bescherming voor allen die, zoals Agostino Omini heeft gedaan, zich inzetten in deze sportwereld. Een laatste gedachte, misschien een beetje ironisch, komt bij me op bij het denken aan het gebed voor de overledenen. Wanneer we voor onze overledenen bidden, zeggen we: “De eeuwige rust geve hun, Heer.” Welnu! De eeuwige rust moet dodelijk saai zijn, daarom denk ik dat het beter is om God te vragen dat Agostino Omini met enthousiasme zijn passie voor de wereld van het wielrennen kan blijven leven en hem een mooie taak geeft, als beschermengel van alle wielrennenverenigingen waarvan hij deel uitmaakte.
Ze spraken over Agostino Omini: